Dönüşümün önünde hiçbir şey duramıyor. Buna ne toprak ne su ne hava itiraz ediyor de bir tek biz, insanlar. Şu yarım saat içinde bile ne çok değişti, denizin rengi, rüzgârın sesi, dalgaların hızı, aydınlık ve gölge, kırlangıçlar ve eşekarıları, beyaz kelebekler ve kertenkeleler hepsi gelip geçti. Bizim için güzeli çirkini var hepsinin, beğendiğimiz beğenmediğimiz, sevdiğimiz ve sevmediğimiz. Ama doğa için yok. “Ben yağmurları havaları sevmem.” “Ama şimdi de gölge oldu üşüyorum.” “Yaaa dalga çıktı, beğenmedim”, deyip gitmiyor doğa. Biz, doğanın çocuklarıyız olmasına da sürekli bir itiraz, durmadan inatlaşmadayız doğanın sunduklarına. “Bahar da bir türlü gelmedi, bıktık artık kıştan.” “Bu sıcaklar da bezdirdi, hiç sevmiyorum valla.” Fotoğraf çekerken, yok gıdım çıkmış…

Bir gün batımını daha sensiz izledim. İlk kez olmuyor bu, o yüzden söylemedim. Son kez de olmayacaktır, buna da eminim. Pek o kadar dip dibe ilişkiler aradığımdan da değil Ama bir kez daha güneş battı ve yanımda değildin. Ne sitem ne kinaye, olduğu gibi gerçek işte. Biliyorum aynı şey değil, benim baktığımla senin baktığın, senin hislerinle benimkiler asla aynı olmak zorunda değil. Yine de insan istiyor bazen, aynı gün batımı karşısında bir sen ol bir de sevdiğin. O an bir şiir okumak istesen mesela seni duyabilsin  olur da severse o şiiri, elini tutabilsin.

Bazı şeyleri fotoğraflayamıyorsun. Sadece makinenden ya da senin fotoğraf becerilerinden de kaynaklanmıyor üstelik. O yaşadığın kare aynı şekilde sığmıyor hiçbir kadraja. Belki gözbebeklerine birer mercek yerleştirsek ya da kalp atışlarını kaydedebilsek. Hislerinin sözlüğü olsa elimizden; tutsak ellerinden, sıcaklığını hissetsek ve kulakların olsak tabii ki – tüm sesleri biz de duysak – ve sonra o an yaşadıklarınla o yaşananların hatırlattığı her detayı toplayıp o kareye yerleştirebilsek… Belki o zaman, belki o resim hafızana aldığın anıyı azıcık andırabilir. Biraz benzeyebilir gerçeğine ve tabii ki filtresizdir.