Denizin anlattığı çok şey vardır. Dalgaların ve sabahın bekçisi kuşların, kırlangıçların. Cırcır böceklerinin ve eşekarılarının. Hepsinin anlattığı bir şey vardır bize. Biz ne duyarız, o mühim. Biz ne anlarız. Ne bilir, ne yaşarız. Bir mavi turna olsam, şu dağın ardına uçsam, deriz de, önümüzdeki ilk yamaçta ya da ilk vadide pes etmeye hazırızdır. Güneş bize enerji verir vermesine de güneşin altında iki saat kalmaya sabrımız yoktur. Dışarda geçirdiğimiz ilk gün sivrisinek ısırıklarıyla kolumuz bacağımız şişip geliriz eve. Hayat, bizim için bir örnek giyilen atlet gibi. Üstelik yıkandıkça lastiği gevşer, dikiş yerlerindeki iplikler atar, rengi döner. Biz delinse de o atleti giymeye devam ettikçe hayat da bize en fazla ikinci el…

Denize bakıyorum, açıklarda dalgalı, çivit mavisi Ege denizi. Burayı güzelleştiren, iyi ki dedirten, iklimimi ılımanlaştıran, alnımdaki çizgileri yumuşatan deniz. İçinde kaybolmadığım; ama sesiyle bile arındığım deniz. Şu su kadar berrak olabilsem, diyorum kendime. Mümkün mü bu kadar şeffafken nefes alabilmek? Barınmak tüm beklentilerin ve yargıların gölgesinde, devam etmek hayatın çetrefilli yollarında… Bu sabah, kimselerin uğramadığı bir koyda, yanımda getirdiğim rejisör koltuğumu hasır şemsiyelerden birinin altına yerleştirip çakıl taşlarına vurup kaçan denizin sesinde terapi gördüm. Bulutların gölgesinde üşüdüm, rüzgarda ürperdim ve dalgalardan enginlere, uzaktaki iskeleden iki yanda uçuşan kırlangıçlara kadar herşeyiyle sevdim burayı. Sanki anlatmaya başlasam, hiç duramayacakmışım gibi, yazmaya otursam ömrümü kağıtlara dökebilecekmiş gibi bir his büyüyor içimde. Kendi kendime…