Aykırı Çiçek
Sezen’in şarkısı gibiyim bu sabah. Kaldırımlarda açan aykırı bir çiçek. Bir yanım buruk, bir yandan da umutlu. Kalabalıklar içinde yalnız kalabilen bir çocuk. Bir tarafım uzunsa bir yanım kısa kalmış. Yanımda duranlarsa sürekli değişmiş. Romanlarda okuduğum, filmlerde izlediğim gibi arasından su sızmayan arkadaşlıklarım olmadı benim. Çoğu zaman böyle olması yetti; ama bazen de yabancı buldum kendimi. Su sızmaz arkadaşlıklar da istemedim belki, o kadar mıç mıç olamadım kimseyle. Benim özelimdi, benim alanımdı, bazı şeyler anlatılmazdı. Küçükken de böyleydi yetişkinliğimde de….
