Böyle bir pencereden baktım sana dünya. Mavini daha bi sevdim bugün. Bulutunu, denizini, vapurunla göğünü…  Kalabalıklarına karıştım, azıcık da sersem oldum İstanbul. Rüzgar mı çarptı, sıcak mı, güneş mi yoksa dalga mı, bilemedim 

Uzakta tek başı mamur bir ağaç. Etraf ıssız, rüzgârın sesi yalnızca. Güneş batmamışken daha, o ağacın altına uzanıp, gevşemek, gevremek, uzun uzun esnemek, dergi okuyup sudoku çözmek…

Sahile inip denizin sesini dinlediğim sabahlar günlük ritüelim. Umudum,  yaşama sevincim, yeni başlangıçlarım, kayıpları hatırlayışım. Deniz kokusunu da içime çektim mi işte ben buradayım, hayattayım. Kara bir bulut vardı yokuşu inerken, sağ kolda sırasını bekler gibiydi. Neyse ki sırası hiç gelmedi. Parçalı bulutlarla da olsa […]

Dalların altında, göğün altında, yaprakların ve dikenlerin, rüzgarın ve dalga seslerinin altında, her şey gayet yolunda 

Biliyor musun bazen sesim çıkmıyor, hem de hiç. Boğum boğum oluyor, havuzun şırıltısında kayboluyor. Büklüm büklüm dökülüp yeldeğirmeninin kanatlarında savruluyor. İster açık olsun hava, isterse kar tipi, kurak ya da nemli farketmiyor. Kabuslardaki gibi, çığlık atmak istesen de, söz almak istesen de, yok işte, yok. […]