Nilhan Fidan

Bu Pazar hava açık olacaktı, yine soğuk tabii; ama rüzgar az ve gökyüzü bulutlu olsa da aydınlık. Meydana doğru yürürken içinde bir umut mu, unutulmayan bir hayal mi, öyle birşey belirdi. Adımlarını önce sıklaştırdı, sonra Mary Poppins gibi ayaklarını birbirine vurup havaya sıçradı. Komik kadın, baharın gelmesine çok sevinmişti anlaşılan. Ne yapıyorsun, demeye kalmadan, “haydi, meydana kadar yarışalım” diyerek koşmaya başladı. 🙇🏻‍♀️

Beklemek nasıl bir şey biliyor musun – böyle oldu olacak derken yılların akıp gittiğini farketmek kadar ürkütücü, beklentilerle içi darmaduman karışık, zaman geçmiyor gibi hissedecek kadar aceleci ve telaşlı, hadi hadi derken heyecanlı, ya gelmezse diye düşünürken endişeli. Öyle bir şey işte beklemek ve ne çok bekliyor aslında insan. Ya da vazgeçiyor beklemekten. 🙇🏻‍♀️

Sokağın köşesine yeni açılan cafe/dükkanın önünden geçerken kafasını kaldırıp vitrindeki gömleklere baktı. Doğumgünü yaklaşıyordu. Belki ona hediye alırdı. Ama başka rengi var mıydı acaba? Önce şu market alışverişini hallediyim de dönerken bakarım dedi içinden. Camın hemen arkasında oturan kadını gördü sonra. Paltosunu bile çıkarmadan içerde oturuyordu, acaba soğuk muydu içerisi. Belki de birini bekliyordu, gelince kalkacaklardı.  Başını hafifçe eğerek selam verdi, Günaydın, diye mırıldanarak. Kadın da gülümseyerek karşılık verdi. Ne güzel bir sabahtı. 🙇🏻‍♀️

Rüzgarın hızını kestiği serin bir kış akşamüzeriydi. Çoğumuz sakince oturuyordu köşesinde, birimiz kanatlanıp uçmayı seçti. O bulutlara doğru yükselirken biz de göl kenarında gezintiye çıktık. Yoldan geçenlere laf attık, fırlatılan ekmek parçalarını havada yakaladık, tüylerimizi temizledik, bunun gibi şeyler işte. Hayhuy içinde bugün de geçti işte şekerim, yarın ola hayrola… Haa onu mu soruyorsun, bilmem ki, bir daha kendisini görmedik 🙇🏻‍♀️