Nilhan Fidan

Instagram’da en son paylaştığım fotoğrafa baktım; “şimdi sen bir yolculuk insanısın. Yol olmak üzeresin” diyor. Alışık olduğumuz anlamda bir yolculuk yapmanın bir süredir mümkün olmadığı, ne zaman mümkün olacağı ise belirsiz bir dönemdeyiz. Seyahat etmek bir yana, evden çıkmak bile macera aksiyon filmine dönmüş durumda. Hayatımda hiç temizlik yapmamış gibi başta ellerimi, yüzümü, giysileri, evi ve eve giren her paketi temizleme ihtiyacıyla ellerim 15 yıl yaşlandı bile. Korku, endişe, üzüntü, umut, yaşama sevinci, dua, sükunet, meditasyon, sabır, güven, panik, acı, kaygı, şükür… Ordan oraya savrulduğum, bir saatimin diğerine asla benzemediği 400+ saat. Öyle ki, sürekli birşeyler düşünsem de bir çığlığa dönüşüp kağıda dökemedim, daha çok durdum, sustum, izledim, ağladım, nefes…

Kendimi ev inzivasına aldığım 11. gün. Hastane, eczane ve markete gitmek için çıktığım zamanları saymazsak hep evdeydim. Bu sabah da diğer sabahlarda yaptığım gibi, gözümü açar açmaz kendime ilk sorduğum, nasılsın, oldu. Nasılsın Nilly diyerek uyanmayı adet edindim. Nasıl hissediyorum? Boğazımda batma var mı? Herhangi bir halsizlik? Bu salgının belki de en iyi etkisi bu oldu, kendimi dinlemeyi hatırladım. Hepimizin her sabah uyandığında yapması gereken bir şey belki de; derin bir nefes, bu nefese şükretmek, şöyle bir gerinip tüm vücudunu hissetmek ve kendini biraz dinleyip gününü ona göre yaşamak. Normal iş günleri bunu pek yapamıyoruz tabii; ama kırıklık hissediyorsak biraz vücudumuzu dinlendirsek, ona iyi gelecek şekilde beslensek, daha fazla uyusak…

12 Mart 2020 Ev inzivasında gün #1 Corona şüphesi korkusu paniği rahatlığı bir arada. Önceki akşam Bakan’ın açıklamalarından sonra dün ofiste tuvaletler sürekli dolu, herkes yarım saatte bir elini yıkar oldu. Birşey değil, sosyal mesafe diye birşey yok, tuvalet hep kalabalık ve lavobodan sıçrayan sularla her yan sırılsıklam. Bir yanda böyle bir panik havası, diğer yandan aksırıp tıksırıp öksüren genç bir grup, ofisin içinde konuyla dalga geçmeyi sürdürüyor. Zaten dip dibe oturduğumuz açık ofisin devasa zindanında ağzını burnunu kapamadan öksürüp duran, “keşke evde kalsaydın” dediğimizde dün evdeydim, bugün daha iyiyim, diyerek geçiştiren arkadaşlar. Sinirden kudurdum gün boyu. Bir tarafta alarma geçmiş bir grup, bir tarafta şuursuzluk örneği dalgacılar ordusu. Bir…