İstanbul hanımefendisi

Otuzlu yaşlarında bir kadın olmak İstanbul’da… Gecesi gündüzüne karışmış bir şekilde, mesaiyle sarmaş dolaş, haftaiçi haftasonu farketmeden yoğun tempoda çalışan bir iş kadını olmak. Bazılarının deyimiyle tam bir Plaza kadını.

Tek başına yaşayan bekar bir kadın olmak İstanbul’da… Bilgisayar çantası ve makyaj çantası olduğu sürece bir şehirden bir şehre bir ülkeden bir ülkeye uçup durmak kuş misali…Ellerinde alışveriş poşetleri çantasının içinden anahtarını bulmaya çalışırken her seferinde küfredip yine de o kocaman çantalardan vazgeçememek – tıpkı arkasından lanet ettiği adamların benzerlerini hayatına sokmaya devam etmesi gibi.

Kimseyi arayıp gelir misin diye sormak istemediğinde tiyatro oyununa bilet almak ve tek başına keyifle seyretmek; çıkışta kendine bir kahve ısmarlayıp evinin yolunu tutmak. Arkadaşlarına inatla eve yardımcı almamak ve yerleri silerken kariyer de yaparım temizlik de türküsünü söylemek. Artık yavaş yavaş çocuk fikrine alışmak ama eldeki imkansızlıklara sığınıp yaşının geçiyor olmasına aldırmamaya çalışmak…

Değer verdiği erkeklerin “sen daha iyilerine layıksın”, “sen bir meleksin”, “sen fazla iyisin, hiç sorun çıkarmıyorsun” gibi saçmalıklarına rağmen gerçek bir sevgi bulabileceğine inanmak. Her akşam yatağına yattığında “gece birlikte yatıp her sabah birlikte uyanmak isteyeceği ve onu gerçekten hayatında isteyecek biri”nin varlığına inanmak. Tüm güzel sözler yalan ve birliktelikler geçici olduğunda, kendine sek viski koyup televizyonun karşısında hüngür hüngür ağlamak. Ertesi sabah öfkesi hala dinmemiş olarak uyandığında en yakın arkadaşını dinleyip Beyaz Fırın’da çilekli milföylerle gerçek aşkı bulmak.

Otuzlu yaşlarında bir kadın olmak İstanbul’da… Kötü hissettiği için yemek planlarını ekip eve döndüğünde telefonları açmamasıyla panik olan ve herşey yolunda mı diye yemek davetinden apar topar kalkıp köprü geçip evinin kapısına dayanan dünya tatlısı arkadaşlara sahip olmak. Lise ve üniversite hayatı boyunca ağlayıp sızlayıp yalnız eve çıkmak için kavgalar ettiği ailesini özledikçe arayıp, yanlarına gidip bir tas çorbanızı içebilir miyim demek, hatta bu gece burda kalsam diyerek anneciğini mesut etmek…

Bazen herşeyi yapabilecek zamanı, parası, enerjisi ve isteği varken, bunları paylaşacak biri olmadığı için hayıflanmak. Bazen de ne kadar istese de zaman bulamayıp katılamadığı planlar için işinden nefret etmek. Her gün trafikte saatleri gittiği için buralardan basıp gitme hayallerine kapılıp Ayvalık’ta gezerken, Altınkum’da denize girerken ya da Bodrum’da yemek yerken bir sahil kasabasında tarihi bir evi alıp restore etmeyi ve butik otel işletmeyi düşünmek. Yine de Kuzguncuk’ta kahvaltının, Çengelköy’de çayın, Yeniköy’de yemeğin, Asmalı’da içmenin, sahilde yürümenin keyfini yaşadığı bu şehri sevmekten vazgeçmemek.

İşte benim bu sözler, bu öyküler. İstanbul’un yedi tepesi gibi inişli çıkışlı hayatımda İstanbul’un havası gibi kimi zaman başınabuyruk kimi zamansa bir koya sımsıkı bağlanmış sandal misali dalgalarla bir o yana bir bu yana savrulup yine de alıp başını gidemeden yaşıyorum. Tam bir yeni nesil İstanbul hanımefendisi.