-
Ev inzivasında gün #12
Instagram’da en son paylaştığım fotoğrafa baktım; “şimdi sen bir yolculuk insanısın. Yol olmak üzeresin” diyor. Alışık olduğumuz anlamda bir yolculuk yapmanın bir süredir mümkün olmadığı, ne zaman mümkün olacağı ise belirsiz bir dönemdeyiz. Seyahat etmek bir yana, evden çıkmak bile macera aksiyon filmine dönmüş durumda. Hayatımda hiç temizlik yapmamış gibi başta ellerimi, yüzümü, giysileri, evi ve eve giren her paketi temizleme ihtiyacıyla ellerim 15 yıl yaşlandı bile. Korku, endişe, üzüntü, umut, yaşama sevinci, dua, sükunet, meditasyon, sabır, güven, panik, acı, kaygı, şükür… Ordan oraya savrulduğum, bir saatimin diğerine asla benzemediği 400+ saat. Öyle ki, sürekli birşeyler düşünsem de bir çığlığa dönüşüp kağıda dökemedim, daha çok durdum, sustum, izledim, ağladım, nefes…
-
Hayat…
“Hayat, sen başka planlar yaparken başına gelenlerdir” yazıyor defterimde. Ben de bu hafta sonu için sayısız plan yaptım, hatta bu planların hepsini yapmaya kalksam iki hafta yıllık izin almam gerekebilirdi işyerinden. Onca şey arasında, hayat giriveriyor araya. Biz de acile gittik, sıradan bir Cumartesi günü. Saat dörde geliyordu herhalde hastaneye vardığımızda. Acil kapısında babamla annemi indirip park etmek için otoparka devam ettim. Sancısı azaldığı için babamı yeşil bölgeye almışlar, bekliyordu. Zaten doktoru görmek için 1,5 saat kadar beklemesi gerekti. Röntgen, kan ve idrar tahlillerinin çıkması için de 2 saat bekleyince, hava karardı, biz hala hastane bahçesinde bekliyoruz. Benim hayattan, hizmetten ve bunların kalitesinden beklentim hala çok yüksek sanırım. Hastanelerde beni…
-
Mum ışığında
Tek bir nefes alışla başlıyor hikayen, tek bir solukta geçiyor gibi bazen. Akşamüzeri, gün batmadan, bir mum yakıyorsun camın önünde. Yıldızlar çıkana kadar ışık olsun sana diye. O ışığa ihtiyacın var. O ışık, yol arkadaşın, hatta deniz fenerin, güvendiğin liman ve henüz görmediğin bir kıta senin için. Birazdan ay görünecek; bulutlar önünü kapamazsa odandan seyredebileceksin. İncecik bir hilal olacak, dolunaydan sonraki en zarif hali ayın. Dolunayı daha çok seversin gerçi sen; gökte şişip duran kocaman bir balona döndüğünde, sevinçten haykırdığın olur. Sabahın zifiri karanlığında işe giderken el sallamaya başlarsın, “günaydın Dolunay, günaydın sana da…” Kırmızı mumun cama vuran sarı beyaz ışığında hangisi gerçek, hangisi yansıma emin olamıyorsun bir an. Başka…
-
Bir yol gideceksin…
Bir yol gideceksin;kimine göre kısa,kimine göre uzunca bir yol.Yokuşların olacak,nereye gittiğini bilmediğin sapaklar da.Sert dönüşler,keskin virajlar ve rampalar…Tek bir yön, tek bir şerit olacakve koskoca bir ağ gibi saracak seni.Yoldan dönen göremeyeceksin,yolun ne kadar doğruonu da bilemeyeceksin belki.Seninle aynı yolu gidebilen kimse olmayacak.İnerken çıkmaya,çıkarken inmeye başladığın bir yol olacak belki de.Geriye baktığında çok hızlı ve karmaşık bulacaksınya da göz açıp kapatıncaya kadarkısacık,kendi halinde.Aradığın neyse karşına o çıkacak (ya da çıkmayan bir tek o kalacak).Bazen durup dinleneceksin,şöyle bir durup düşünecek.Öyle zamanlar gelecek ki,anılarla hayaller iç içe geçecek.
-
siyah beyaz
Siyah beyaz bir resim bırakırız bazen arkamızda. Koşa koşa görmeye gittiğimiz bir dost, yabancı bir şehrin en can alıcı köşesi, yorgunluğumuzu atmak için oturduğumuz bir bank, güneşin kavurucu ateşinden korunacağımız bir ağaç altı… Ömrümüz de o siyah beyaz karelerden oluşan bir fotoğraf albümüne benzer zamanla.
