Hiç düşündün mü… Belki de tekrar tekrar aynı kavgaların içinde bulunup her seferinde ayağa kalkmayı bildiğin için bu kadar dayanıklısın hayatta. Hiçbir darbe almadan; ama herhangi bir darbe ihtimalinden bile endişe ederek de yaşıyor olabilirdin. O zaman nasıl hissederdin, bir düşünsene. Şükür. Saatler, bilmediğin bir dilde bugün. Dün gece yatakta dönüp durdun, bugünse vücudunu alt üst edip dengeni bozan şeyler oldu. Yine de nefes almaya devam ettin, gözlerini yumdun, mantralar söyledin, güneşin batışını izledin ve birkaç sayfa da olsa kitap okuyabildin. Şükür. Zorladın kendini, zorluyorsun. Küçük küçük de olsa adımlar atıyor, küfrederek de olsa nereye çıktığını bilmediğin sokaklara sapıyorsun. Gerçekten çabalıyorsun, kendi gözlerimle gördüm. Çok çok teşekkür. Her sabah bir…

Tek bir nefes alışla başlıyor hikayen, tek bir solukta geçiyor gibi bazen. Akşamüzeri, gün batmadan, bir mum yakıyorsun camın önünde. Yıldızlar çıkana kadar ışık olsun sana diye. O ışığa ihtiyacın var. O ışık, yol arkadaşın, hatta deniz fenerin, güvendiğin liman ve henüz görmediğin bir kıta senin için. Birazdan ay görünecek; bulutlar önünü kapamazsa odandan seyredebileceksin. İncecik bir hilal olacak, dolunaydan sonraki en zarif hali ayın. Dolunayı daha çok seversin gerçi sen; gökte şişip duran kocaman bir balona döndüğünde, sevinçten haykırdığın olur. Sabahın zifiri karanlığında işe giderken el sallamaya başlarsın, “günaydın Dolunay, günaydın sana da…” Kırmızı mumun cama vuran sarı beyaz ışığında hangisi gerçek, hangisi yansıma emin olamıyorsun bir an. Başka…