Çöp kamyonu apartmanın önünde durduğunda akşam saat dokuza geliyordu. Otobandan geçen bir ambülans sesiyle irkildim aynı anda. Sabahtan akşam yatana kadar hiç bitmiyordu bu sirenler, her gün daha çok siren sesi, her gün daha çok endişe.
Kalkıp camdan dışarı baktım. Çöp konteynırında plastik arayan kadınla çocuğunu hatırladım. Beş altı yaşlarında, sıska bir çocuk, elleri ceplerinde, montunun kapüşonunu kafasına çekmiş duvarın kenarında yürüyor, kaldırımdan inip tekrar çıkıyor, annesinin işinin bitmesini bekliyordu. Bir iki saat içinde kaç kişi karıştırmıştı o konteynırı. Ne çok ailenin dilenme yeriydi aslında.
Biz çoğu zaman ne onları ne kendimizi görmeden yaşıyor, edindiklerimizin içinde kendimize güvenli odacıklar kurmaya çalışıyorduk. Satın aldıklarımızla kendimize bolluk ve bereket vaat ederken başkaları soğuğa, virüse, yokluğa aldırmadan hayatta kalma derdindeydi.
Yıllar önce, sağanak yağmur altında dilenen o kız geldi aklıma. Camı açıp şemsiyemi uzatmıştım. Haliyle çok şaşırmış, istemeye istemeye almıştı. Gerçekten de saçma bir şeydi yaptığım. Paraya, sığınacak bir yere ya da aşa ihtiyacı varken ben ona dilenirken asla açmayacağı bir şemsiye vermiştim.
Bazen ne yapacağımı bilemiyorum. Sadaka vermek de çözüm değil ki, diyor içimden bir ses. Ben de o sese güveniyorum.
Çöp kamyonu uzaklaşırken alt komşumuzun apartmandan çıktığını görüyorum. Gece nöbeti için yola düşüyor yine, ne yapsın. Alt sokaktan minibüse binecek ve üç aktarmayla fabrikaya ulaşacak. Perdeyi kapatıp koltuğa oturuyorum. Çay koyayım mı, diyor ablam. Koy ablacım, sıcak bir çay içelim.
akşam saatleri,