Sevgili 2022,
İki yıl kaçtıktan sonra Covid’e yakalandığım, çocuklukta başımı çok ağrıtan sinüzit’le tekrar karşılaştığım, endişelerin yaşamdan zaman çalmaktan başka işe yaramadığını bir kez daha anladığım bir sene oldun. İniş çıkışlarda hep çıkacak gücü ve neşeyi içimde bulduğum için kendimi şanslı hissettiğim bir yıl aynı zamanda…
Çok şükür, 2019’dan sonra ara verdiğim yolculuklara tekrar başlayıp yüreğimin götürdüğü yere gittim. Hatta o yerde kendimi o kadar canlı hissettim ki aşka benzer duygularla uçuş uçuş oldum. Mayıs’ta ikinci kez, bu kez tek başına gittiğim Bologna, sebebini anlamadığım şekilde varoluşumun kutlaması gibi ağırladı beni. Bu kadar genç, canlı ve özgür hissetmemiştim uzun zamandır. Sokaklarda yürürken dans edip şarkılar mırıldandım ve kendi kendime gülümsedim.
Çok benzerini Lviv biletini değiştirerek Ekim’de gittiğim Bodrum’da da yaşadım. Yalnız çıktığım bu iki kısa tatil sanki hiç yalnız değilmişçesine duygudan duyguya koşup bir durulup bir coştum, huzurla ve sevgiyle dopdolu oldum. Santo Stefano’da iki saat boyunca aperol spritz eşliğinde etrafı seyretmek nasıl keyifliydiyse, Bodrum Kalesi’ne karşı çilingir sofrası kurup bir begonvil altında Müzeyyen Abla’ya eşlik etmek de o kadar keyifliydi. Hayatı bir şölen softası gibi yaşadığım günlerim çoğaldı bu sene, ne mutlu bana…
Zorlandım, hem de çok zorlandığım günler, haftalar oldu. Çıkış bulamadığım dar alanlarda tıkalı kaldığımı sandım; ama hiçbir sınırı yoktu nefes almanın. Ben daha derin nefes aldıkça, renk renk ojeler sürdükçe, müziğin sesini inadına açtıkça, ilham verici konuşmalar dinleyip, efsane filmlerde ve büyüleyici satırlarda kendimi kaybettikçe kendime yakınlaştım. Baktıkça içimi titreten güzellikler sunan dünyaya şükrettim, bu dünyaya farkında olsam da olmasam da ne çok şey sunduğumu düşündükçe kendimle gurur duydum. Bu karmaşık zamanda bile dokunduğum, mutluluk kattığım, sevinçle ışıldadığım hayatlarla tanıştım. Bir kısacık cümlede çok anlam buldum, bir küçük farkındalıkla birilerinin hayatını değiştirdiğimi gördüm.
Birçok anti-kahramana, bazen kendime rağmen gülümsemeyi hatırladığım sabahlara uyandım, bir elim kalbimde, bir elim karnımın üstünde, kendime tekrarladığım güzel dileklerle uykuya daldım. Sarıldığımda, göz göze geldiğimde ve dinlediğimde tüm varlığımla ordaydım. Bazen o kadar mutlu oldum ki gözlerimden yaşlar aktı sıcacık, bazen o kadar kederlendim ki acıklı şarkılara avaz avaz eşlik ettim. En çok da dans ettim: Kendimi kaybedercesine, yaşadığım gerginlikleri üstümden atmak istercesine, ter içinde kalana kadar atladım, zıpladım ve dans ettim.
Sezgilerimi daha çok dinler oldum, planları azalttım, arka tarafta kurgular yazan zihnime paydos verip konuyu değiştirmeyi denedim. Çok da ciddiye almamayı öğrenmeye başladım, daha önce cesaret edemediğim küçük zaferler kazandım. Renklerle oynadım, bitkilerimle konuştum, saçımı açık bıraktım. Tüm yönleriyle düşünüp karar verme alışkanlığımı bırakıp sadece kendime “evet mi, hayır mı” diye sorup, aldığım cevaba göre güzel niyetlerle yola çıkmayı seçtim.
Hayatla sevişmek istediğim bir döneme girdim sanırım. Her ne kadar arada kayıplar yaşasam da, anda kaldığımı ve akışta olduğumu gördüğüm zamanlar oldu ve bu bana çok iyi geldi. Tutkuyla ve aşkla yaşamak istediğimi anladım; ne yaşarsam içinde aşk’la var olmak istiyorum artık. Elimin ucuyla tutar gibi değil, ürkek bir güvercin ya da öfkeli bir panter gibi de değil, tereddütler ya da kaygılarla tık nefes kalarak da değil, kendini kaybetmiş ve tekrar bulmuş gibi, korkusuz ve sevgi içinde, aşk’la…
2022 sen beni sınadın, yanılttın, umut verdin ve şaşırttın. Seni çok sevdim, bu hayatın içindeki beni de pek çok… Ellerinden öper, verdiğin emekler için çok teşekkür ederim. Güle güle!
