Şair olası

Geçip giderken zaman,

masmavi bir göğün altında olmak gibisi var mı…

Yastığa başını koyup da uykuyu çağırdığında,

aklına gelen bir söz,

bir bakış,

bir ses seni gülümsetirse…

İnan ki

çok şanslısın bunu yaşadığına.

Değerini bil.

Derin bir nefesle içine çek.

Gülümseyişle sevgini yolla.

Ve hatta uykunda bile onu kucakla.

Günaydın canım. Aydınlık bir İstanbul sabahından günaydın sana.

Günlerden Pazar. Belli ki, henüz şehir uyanmamış. Taksimden Cihangir’e yürüyorum. Sokakta yorgana sarılı, sadece bir ayağı dışarda kalmış bir adam yerde yatıyor.

Turistler kaldırımda yürürken birden ürküp duraksıyorlar; bazısı caddeye inip ordan yürümeye devam ediyor – gözlerini yorgana sarılı insandan ayırmadan.

Taksiler yolcu arıyor. Akşamdan kalmışları evlerine bırakmış, şimdi sabah kuşlarını bekliyorlar…

Ben yürüyorum.

Ne bir yere yetişir gibi aceleyle, ne bitap düşmüş gibi ağır… Nereye gideceğinden emin, telaşsız, endişesiz, taptaze bir sevinçle yürüyorum. Yürürken de görerek bakmaya, duyarak dinlemeye devam ediyorum. Ve farklı olduğumu, hayata yakın durmaya çalıştığımı, gerçekleri hissetmek için çaba harcadığımı bir kez daha görüyorum.

Mutluyum arkadaşım.

Metroyla buraya gelirken Orhan Veli’nin iki mektubunu okudum. Nahit Hanım’a yazdığı o satırlar o kadar incelikli ki (*).

İnsanın şair olası geliyor.

Şair olup âşık olası geliyor.

Âşık olup şiir yazası geliyor.

Oldu olacak, “rakı şişesinde balık” olası geliyor.

(*): Yalnız Seni Arıyorum – Nahit Hanım’a Mektuplar