– Küçük kıza, sevgilerimle – 

Bilirsin işte aşk’tır o. Hiç beklemediğin bir anda hem de huzurla çalar kapını. Başını yasladığın bir omuz kadar yakındır ve aslında o kadar yakında tutacağın bir omuz en kıymetlisidir bu hayatın.

Bu hayat dediğin de nedir ki zaten, senin kısacık birkaç an’ın, bildiğin ya da okuduğun bir tarih ve seni hatırlayan insanların hatıraları kadar. Belki de çok daha fazlası var bu hayatta. Senden öncesinin de kokusu sinmiş gibi üzerine, attığın adımlarda o suların izleri, kurduğun her cümle uzak diyarlarda keşfedilen seslerin armağanı belki de.

Bir an’dır aslında, tek bir an’dır aşk. Omzunda dinlendiğin düşüncelerin kıyısından bir kelebek kanadı gibi sessizce geçiverir. Hafif bir rüzgâr eserken teninin ürpermesi gibi, kıvrım kıvrım sokuluverir içine. Bir ağaç gölgesi, parkın en orta yerinde bir bankta oturmak ya da yavaş adımlarla köprü altından yürümek… Rüzgâr esip canlandırırken ruhunu, boynunun kuytusuna biraz daha sokulup derin bir nefes daha almak…

Bir nefes, bir an, bir aşk…

Hiç beklemediğin, hatta kendinden şüphe ettiğin bir an’da usulca açmış olur kapısını.