Günlerden Kasım’dı. Aylardan Pazar. Bir Güz sabahına uyanır uyanmaz adam alıp başını gitti. Gitti gitmesine de ayakları durmayı seçti. Adam hem kendine şaştı hem de kafası karıştı. Baktı olacak gibi değil, kendi kendine gülümsedi… Aklı 5 karış havada, yüreği gökte, ellerinde rüzgarın sesi vardı. Adam, tekrar derin bir nefes aldı. Ne güzel bi yermiş burası, dedi. Bilseydim daha önce gelirdim.. Sonbaharın rengini sevdi adam, kızılını, yeşilini, sarısını ve bordosunu… Baktıkça kendi hayatını hatırladı.