Ruhumun parşömen kâğıdı, kenar süsüm, siyah mürekkebim,
Biz seninle neden var olamadık, hiç düşündün mü sonra? Hemen değil, tabii, ama bana sarılıp ağlayarak ayrıldığın o günden çok çok sonra aklına geldi mi bu soru acaba…
Bazı şeylerin olacağını ya da olmayacağını daha çabuk öngörebilmeyi isterdim. Boşuna durakta beklemeden, yoldan geçen ilk taksiye binip gitmeyi örneğin. Vapur iskeleden ayrılınca uzaklaşan karaya değil de sadece ufka bakmayı ya da… Benden önce fark ettiğin ve yollarımızı ayırdığın için teşekkür etmem gerekirdi belki de sana.
Ama merak ediyorum, o son sarılmadan çok çok zaman geçtikten sonra hiç aklına düştüm mü… Bugüne kadar ben de düşünmemiştim bizi açıkçası; ama bir kere düşününce de bırakamıyorsun mereti, bağımlılık yapıyor.
Düşünmek de yanıt getirmiyor illa, bu da ayrı bir konu aslında… Yine de nasıl desem, bakışlarında bir yer öyle tanıdık geldi ki bugün, kalbine sarılıp uyumak istedim.
Bir sabah mahmurluğunda o uykuyu bölmeden parmak uçlarımda camdan dışarı bakmak istedim. Bir göğe, bir sana bakarak kendi kendime gülümsemek istedim. Gözlerini açınca ilk gördüğün ben olmak istedim.
Öylesine bir öğleden sonra seninle baş başa, denize karşı oturup kalalım istedim. Ses tellerimde uzanan bir neşeli kahkaha, sevinç kuşandığım bir rakı sofrası olsun istedim. Bunların her biri geçse de aklımdan, selam, dedim, yaşlanmışsın dedim, espriyle karışık laflar ettim ve gülümsedim.
Hoşça kal caz kulübü, seyir terası, esnaf lokantası, size mutluluklar dilerim.
