Bir alev miydim ben,
koskoca bir özlem mi yoksa…
Varla yok arası bir yerde
üç nokta, bir boşluk gibi.
Issız bir otobüs terminalinde
rengi solmuş tütün kolonyası belki.
Üzerime sigara dumanı sinmişçesine
kendinden kaçan bir ayak sesi koridorda.
Savunmasız mı, korkusuz muydum ben…
Katlanıp balkona istiflenen günlük gazete ve
aylık edebiyat dergileri gibi.
Söylemeyi ertelediği sırlarını
herhangi bir kimseye değil ama
hiç tanımadığı bir yabancıya emanet eden ya da
dolmuşta para üstünü arka sıraya geçirdikten sonra
“sağda inebilir miyim” diyen sıradan biri.
Aylar yılları kovalarken,
hep karşı takımın kalecisi olmuş,
inat ettiği bir sebepten dünyayla kavgası varmış da
bir Mayıs sabahı penceresine konan serçeyle
nihayet huzur bulmuş gibi.
Baksana Luca,
yastığımın bir yanı uzak,
öbür yanı duvar.
Gerisi de tavana bakan
bir boşluktan ibaret bu ömrümde.
Bir ses duydum da ona mı uyandım,
ben uyandım diye bir ses mi çağırdım
başucuma bu gece…
O kadar çok tökezledim ki Luca…
Uzunca bir süre
sadece sessiz kalasım var
bu çığlık yağmurunda bile.
