Kavuşma ve ayrılık. İkisinde de güçlü, çok derin hislerle beni kavrayan bir şey var.
“İyi ki”, diyerek geldiğim bu yerden “görüşmek üzere, iyi geceler” diyerek ayrılacağım. Arılar ve kuşlar, karıncalar ve sinekler çok mutlu burada. Hanımeli ve borazan çiçeği de, en az benim mutlu olduğum kadar mutlular. Denizin şıpırtısı, rüzgârın uğultusu, bülbülün kendinden emin sesi, kıyıya yakın yüzen balıkları ve yere düşmüş son kozalaklarıyla çok sevdim ben burayı. Vişne küsmüş gerçi, tüm dalları kırık, yeşillenmemiş bu sene. Kayısı ise umut vadediyor, meyveleri sararmayı beklemekte şimdi.
İlk gün tek tek bahçeye, terasa çıkarılan masa sandalyeler bu akşam tek tek geri alındı. Bulaşıklar yıkandı, durulandı. Koltukların üstü yine örtüldü, vasistaslar kapatıldı. Evi kapatma vakti geldiği o kadar belli ki, insanın durası gelmiyor zaten bu görüntüyle. Gitme vaktidir artık, geri dönmeyi iple çekerek. Sağlıklı kalabalık kavuşmalar dileyerek.
