Şehrin göbeğinde doğanın izini sürmeye devam… Elimizde şimdilik bu var ne de olsa.
Bu sabah, ağaçların arasında dolaşırken kızıl kahve yapraklardan birini beğenip kendime sakladım. Bugünkü hediyem bu olsun sana Nilly, diyerek yürürken aylar önce kapanmalı bir haftasonu elimde tuttuğum kalp şeklindeki mini kartopunu hatırladım. Kar yağdı diye neşeli, bu kapanmalar ne zamana kadar sürecek diye endişeli zamanlardı…
Sonra geçen sene bu zamanlar yine sahilde yürürken rengine hayran kalıp yerden aldığım bir yaprak geldi aklıma. Cumartesileri dışarı çıkabildiğimiz son günlerdi belki de.
Açıkçası, tam olarak hangi sırayla ne yaşadık, karıştırmaya başladım artık. Doğanın kendi döngüsü dışında doğal bir şey kalmamış ve biz sanal & gerçek dışı bir gerçeklikte sıkışmışız gibi geliyor bazen. Son iki yılımı başka türlü tanımlayamıyorum.
