Gipgri puslu bir hava.

Kocaman bir sessizlik.

…

Bu satırları okuyunca aklında karamsar bulutlar gezinmesin sevgili okur.

Bilmez misin, kelimelerin kendi dili vardır ve yazmak da o dili özgür bırakmak…

Ne ben’im bu yazıdaki, ne illa sen. Ne bir gerçek ne de tamamen uydurmaca. Birbirinin içine geçmiş onlarca hikâye, yüzlerce kurgu, olay örgüsü…

Ben mi yazdım gerçekten yoksa yazılmasına aracılık mı ettim?

Ben miydim hayal eden yoksa kâğıda dökülmesine izin mi verdim?

Bu sabah da işte tam da böyle gipgri bir havada, uzun koridorun en sonundaki masada oturmuş, sabahın en sakin saatlerinin keyfini çıkarıyorum. Kapıdan girecek ilk misafirin ayak seslerini duyabileceğim. Hatta belki de kim olduğunu topuk seslerinden ayırt edebileceğim.

İlk iki satırda yansıttığımın aksine ne kasvet ne de buhran, tam da tersi üstelik – öyle tatlı bir mesudiyet var ki üzerimde.

Umutlu, keyifli, dingin ve rahat.

Bu sabah menekşemin pembe goncalarını gördüm çünkü ilk. Gözlerimi zor açıyordum, kabul; ama evi havalandırma bahanesiyle salona kadar yürüdüm, bir de ne göreyim. Dün iki minik pıtırcık olan goncalar çoğalmış büyümüş biraz da açılıp saçılmış. Ne güzel olmuş miniğim, inanamadım.

Günaydın! Günaydın yeni gün… Bugün, güzel bir gün. Bugün, sevgi’deyim, içimde menekşeler pembeler… Hayat, iyi ki be! Seviyorum.