Bir film karesi gibi, spontane yaşanan birkaç saat bir haftalık tatilin gözbebeği olabilir mi?

Kesinlikle!

Büyük şehirde nereden nereye gidip ne yapacağına göre tüm zamanını planlaması gereken (ya da öyle olduğuna inanan) ben küçük şehirde mucizevi birkaç saat geçirdim dün.

Arabayı gölge bir yere çekip yürüyerek çarşıya indim iki dakikada. Esnaftan ufak tefek birkaç ihtiyaç tamamladıktan sonra kendime 2 top dondurma ısmarladım, vişne ve damla sakızlı. Gerçi anında erimeye başladı ama hem külahı hem parmaklarımı yalaya yalaya sahilden yürümeye başladım arabaya doğru. Yolu uzatsam ve sıcaklık tavan yapmış olsa da deniz kenarından yürümek, Boğaz’ın rüzgârı ve dalga sesleri ile keyifli bir hal aldı. Hatta kaldırım kenarındaki minik sığ koy adeta beni kendine çağırınca terliklerimi çıkarıp, ayaklarım şıpır şıpır suda, elimde dondurma, biraz da böyle dikildim. Oh be! Serin deniz suyunun ayaklarıma yaptığı güzelliği anlatmanın imkânı yok. Müthiş!

Arabaya yürüyene kadar hem dondurmam bitmiş hem de sıcaktan erimiştim; ama olsun, bir hedefim daha var. Plaja yakın bir yere park edip terliklerimi değiştirdim, rejisör sandalyemi ve çantamı yüklenerek yürümeye başladım. Zaten çok yakındayım. Plajda boş şemsiye yok; ama benim büyük hasır şapkam sağ olsun, beni ihtiyacım da yok. Hem, bir ıslanıp çıkacağım zaten. Duvara yakın bir yere yerleşip üstümdekilerden kurtulup denize doğru yürüyorum.

Sığ ve dalga alan bir koy burası, köpük köpük dalgalarla oynamayı keyifli kılan turkuaz mavi sular ve yumuşacık kum beni çocuklar gibi neşelendiriyor. Önüm, arkam, sağım, solum dalga boyu, düşe kalka, savrula savrula ıslanmak ve eğlenmek dışında bir şey yapmadığım dakikalar tam bir film karesi gibi. Şu anım kameraya kaydolsun, bu sevincim ve kaygısızlığımı hep hatırlamak isterdim. Denizle çok hoş beşi olmayan benim için nasıl bir eğlence sundun sen bugün, canım sahil. Baksana ayrılamıyorum senden. İyi ki buradayım, iyi ki -kendime- geldim.