“Gün olur, alır başımı giderim…”
Öyle bir türkü tutturup gitmek bu şehirden. 
Dönmek gerekse de, hiç dönmeyecekmiş gibi gitmek…
Orhan Veli’yi anmak, iyotla yosun kokusuna karışmak ve şiir okumayı özlemek.
Bir tek şiir de değil elbet; maviyi, yeşili, bulutu ve ağacı özlemle beklemek.
Camları açmak, rüzgarda savrulup düşmek,
düştüğü gibi kalkmak ve yürümeye devam etmek…
Badem ağaçlarının, annelerini emen bembeyaz kuzucukların, denize karşı birer sandalye kapmış amcaların yanından geçip Ege’nin koynunda uyanmak…
“Tepedeki çimenlikten
Seyreylemek şu alemi
Küçülmüş ufacık olmuş
İnsanların alemi
Bir buluta tutunup
Bir kuşun kanadına takılmak
Vazgeçmek birdenbire
Her şeyden vazgeçmek…” 🎧