Yazmak istemiyorum.
Beni anlatan tek bir kelime çıkmasın bugün.
Güncemin sayfaları dışında ve en yakınlarım…
Kimse bilmesin aklımdan geçenleri.
Uçarı kalbimin sesini duyurmasın hiç bir kanat sesi.
Gülücüklerimi yakalayan ipeksi tek bir dokunuş kalsın bana
Ve benim dışımda kimse görmesin kaçamak öpüşleri.
Bulutlar olsun, yağmur, hatta kar yağsın, yollar kapansın.
Sözcükler yarıda kalsın, gölgeler uzaklaşsın.
Kendimle ilgili tek bir kelime etmeyeyim bugün.
Uzaklar, yakınlar, varlar ve yoklar ya da gerçekle yalanın savaşı…
Rüyalarımı delik deşik eden korku tünelleri,
Başetmekten usanmadığım tüm acımasız yüzler…
Hepsini ve tabii bana sırt çeviren geçmişi geride bırakıyorum.
Yazmak da istemiyorum artık
Şimdiye kadar yazıp durduğum tüm o hırçın yakarışlar,
Beni alt üst etmiş saçma sapanlıklar…
Öyle arada derede kalmış ki yüreğim
Ruhsuzların kalbine takılmış bir çatal iğne gibi.
O kadar kanamış ve yaralanmış ki,
Güçsüz düşmüş, nefessiz kalmış.
Tekrar nefes almak istiyor oysa bu yürek.
Ne yazmak ne hatırlamak istiyor düş-kırıklıklarını.
Yüzlerce sayfa, binlerce satır, hepsini alevlere bırakıyor.
Ne bu yazı ne bundan sonrakiler benle ilgili olmasın artık
Yazılardan anlam çıkaran yabancılar da kendi dünyalarına dönsün,
Beni rahat bıraksın uslanmaz anılar…
Bugün bir milat olsun yazılarda.
Güncemin sayfaları dışında ve en yakınlarım…
Kimse bilmesin içimden geçenleri
En içten halimle en dobra sözleri
En tutkulu anlarla en sevecen bakışları.
Tüm sesler yittiğinde,
Beni benden alan tek bir ses olsun,
O da bende saklı kalsın.
