Her zaman aklından geçirdiğin gibi olmuyor tabii. Mesela ben bu akşam erkenden eve gelecek, kendime büyük bir kâse yeşil salata yapıp huzurlu bir yemek yiyecek, mum ışığında yazımı yazarken de annemin kaymaklı ayva tatlısından tırtıklayacaktım.

Küçük mutluluklar defterime bugünkü anılarımı yazacak, sayfanın kenarına da bugün yakama taktığım renkli balonlar tutan minik kız rozetinin resmini yapıştıracaktım.

Nasılsın? diye sorunca, Harika! diyecektim. Merak edecektim belki, eve gelmiş midir, afiyette midir, diye düşünecektim. Sormaya cesaret edip etmemek arasında gezinecektim belki de.

Ama bütün bunlar bir yana, burnumu silince kanadığını görmem ve Acil‘e gitmem gerekti. Çok da anlamsız bir hastane ziyareti olsa da tansiyonuma bakıldı, ateşim ölçüldü, burnumun içine ışık tutuldu. Ciddi bir şey yokmuş, şükür, içi zedelenmiş sadece, iki krem verdi cerrah, bir hafta kullanınca geçecekmiş. Aman bu aralar nezle olmayaymışım, yine kanarmış. Az ötemde bekleyen kız domuz gribi olmuş, babasını bekliyormuş. Öksürmeler tıksırmalar arasında, ayakta beklemeyeyim, birazdan çağıracaklarmış.

Böyle dar zamanlarda bile danışmadakilerin hastaları nasıl karşıladığını, yan tarafta bekleyen kadınların nelerden konuştuklarını, açık kapıdan içeri nasıl soğuk girdiğini, hemşirelerin yorgun çehrelerini ve doktorun aceleci hallerini, hepsini görebiliyorum…

Ama şimdi beni boş ver, sen nasılsın?  Lütfen iyi ol. Sigarayı bırak mesela. Gün aşırı düzenli yürü sahil yolunda. Senin de burnun kanıyor mu eskisi gibi? İlaçlarını alıyor musun? Lütfen iyi bak kendine, her zamankinden iyi ol. Dün yaşananların ve geleceğe dair planların hiçbir anlamı yok; her zaman aklından geçirdiğin gibi gerçekleşmiyor ne de olsa.