Sarı ışığı yaktım. Kırmızı mumu da – hani elma kokulu olan. Müziğin sesini biraz kıstım, kendimi duyabilmeliyim – ama çok da değil. Sesler dinmezse de kötü, hiç yazamam o zaman.
Duvardaki gölgeme baktım, ufacık bir izdüşümü bıraktım odada. Avizenin tavana vuran aksine, sonra da kitaplığa çevirdim bakışlarımı. Birbirinden farklı ne çok kitap ve okunmayı bekleyen onlarcası daha.
Kalabalıklardan ve koşuşturmadan o kadar mı yoruldum da başımıza bu inziva sarmalını sardım… Yoksa, hepsi benim mi suçum… Yalnızlığımla yaşamaya alışmak için bir ara dönem mi yarattım acaba? Bu yaşlarda, 3 ay 6 ay 1 yıl hayatına es vermek ne demek… Hiç kolay değil. Hem de hiç.
O şarkı çalmaya başladı. Ayağa fırladım, hırkamı çıkardım ve dans etmeye başladım. Duvardaki gölgem rengarenk, kıvrım kıvrım şu an. Kırmızı mum tekrar alev aldı, tarçın & elma kokusu yayıldı odaya.
Bir şarkı, bir şarkı daha… Ben yazı yazmayı planlarken müziğe kaptırdım gittim yine. Odada en güzel ezgiler, sokakta havlayan köpekler. Hepimiz ayrı telden çalıyor, bir şekilde hayatta kalmaya çalışıyoruz.
İstediğin kadar uğraş, yine bildiğini okuyor, zaman yine geçip gidiyor. Kalanlar, sende bıraktığı izler kadar… İyisi mi bırak peşini, sen kendi ritminde dans et, gerisini dert etme. Bir de lütfen değiştiremeyeceğin şeyler için üzülme.
“When life gives you lemons, make lemonade or lemoncello or at least a lemon sorbet.”
Bir bardak su doldurdum kendime, battaniyeyi bacaklarıma çektim ve bekledim. Elbet uykum gelirdi. Şimdi değilse bile birazdan, elbet yorulurdum ben de herkes gibi.
Öyle ya da böyle hayat devam ederdi. Şarkıların ve verilen sözlerin de sonu gelirdi elbet. Köpekler havlar, mumlar söner, gölgeler unutulurdu. “Yaşadım” derdik ardından, “en azından denedim”.
Kırmızı mum, bir de o şarkı,