Kadın, günbatımını izlemeyi seviyordu en çok. Bebeğini kucağına alıp tam güneşin karşısında bir bank kaptı; bir yandan bebeğini pışpışlarken, dingin bir gülümsemeyle ufka daldı.
Ufukta bir balıkçı teknesi, belli ki epey yüklü, etrafını saran kuşlarla karaya geliyordu.
Çimlerde kaç saattir oturuyorum, bilmiyorum. Bir büyük kupayla filtre kahve, bir de kitap bitirecek kadar.
Bisikletlileri, patenli gençleri, koşusuna helal olsun dedirten tombik teyzeyi, rejisör koltuklarına gömülen ablaları, çimlere yatıp kıkırdayarak her şeye gülen çiftleri görecek kadar uzun zamandır buradayım.
Şarjım zaten azken ben de kapadım gitti, o kadar süredir de ulaşılmazım anlayacağınız. Ben de önümdeki bankta oturan kadın gibi günbatımını bekliyorum. Bu akşam yapmam gereken ya da yapmayı planladığım her şeyi hiçe sayarak, sadece an’ı yaşamaya çalışarak, yarın sabah erken kalkmayı ve tonla işi düşünmeksizin (ya da en azından kendimi düşünmemeye ikna ederek) oturuyorum. Buraya gelirken yine bu aralar çokça olduğu gibi araf’ta kaldım. Neredeyse eve gidip çamaşırları toplayıp ütü yapmaya hazırlanıyordum ki, “bugünün son günün olduğunu düşün” dedim kendime. Temiz pak çamaşırlarla mı yoksa sarı kızıl bir gün batımıyla mı veda etmek isterdin?
Bugün bu soruya verdiğim cevap kadar kolaylıkla, beni araf’ta bırakan diğer soruları da cevaplamaya niyet ediyorum. Belirsizliklerden bu kadar ürken ben’in hayatının bu en belirsiz döneminde kalbinden geçen gerçeğini fark etmesine niyet ediyorum. Hayatı boyunca birçok konuda mantıkla cevap bulan ben’in kendine rağmen kendisini en çok mutlu edecek deneyimleri yaşamasına niyet ediyorum.
Sevgiyle…
Çimlerde,