Çok hareketli bir çocuk değilmişim, beni bir yere oturturlarmış, orda kendi halimde takılırmışım. Şimdiyse saatlerce yerimden kalkmadan oturabildiğim tek yer ofis sanırım.Ne kadar boş zamanım olursa olsun, gün boyu bir kafede falan oturamadım hiç. Çok imreniyorum bunu yapanlara, hatta bazen kafam atıyor da, “bıraksalar beni şuracıkta, gün boyu otursam” diyorum mesela. Ama yalan. Ben duramam ki. Kahvem biter kalkarım, sohbet biter kalkarım, kitap okusam iki üç sayfadan sonra dikkatim dağılır, durup dururken sırtım ağrır, yerimi mi değiştirsem derim, şuraya da mı uğrasam derim, ah benim başka bir işim vardı derim, hiç bişi olmasa sıkılırım, kalkarım.Ama burası var ya, bu kafe, Pappare, günün her saati, sabah-öğle-akşam istediğin kadar gir çık, asla sıkılmazsın. Öyle tatlış öyle minnoş cıvıl cıvıl bir yerdir.Bologna’da kaldığım her günün sabahında kahvaltıyı burda yaptım. Hey gidi, şimdi bıraksalar beni oraya, saatlerce kalırım. Şaka şaka, birkaç saate yine kurtlanır, yeni keşiflere çıkarım. 🙂