Bana gecenin rengini soran bir adam tanıdım.
Moru seçti kendi adına. Gecenin manzarası, gecenin teması ve gecenin hayvanını da sordu. Ve sustu.
Gece mavisi, dedim önce. Deniz manzarası, hayata dair ve yarasa.
Okyanus dedi, hayaller dedi ve kartal.
Gerçekle hayalin ilk buluşması o an yaşandı.
Uzun bir sohbetti beklediğim, kısa bir hayal kırıklığı bıraktı. Saatlerce akıp giden bir sohbet, anılar, hayaller, hikâyeler… Her şeyiyle o masada yaşanıp bitsin istedim.
Öyle büyük bir heyecanla, sigara üstüne sigara yakarak, kendince bir merakla, belki de kendiyle girdiği bir bahisle geliverdi adam. Koşa koşa geldi şehrime. Surların altında bekledi, güzel sözler söyledi, iltifatlar etti.
Dinledim, gülümsedim sadece. Anladım çünkü; kolundaki dövmede gördüm gerçeğini. Yine de boş verdim her şeye. Bıraktım, oynasın oyununu. Dansını etsin, salınarak şarkılar söylesin. Böyle geliyorsa içinden, bıraktım yaşasın.
Günlerden mor menekşeyi tutarken, şarkılardan zamana sığındım. Düşünmek istemedim. Hem de hiç. Çokça düşündüğüm bir dönemin sonundaydım. Artık yeter’di.
Belki iyi gelirdi, belki kafam dağılırdı, belki sandığım gibi değildi, belki, belki, belki… Ne çok olasılık tanıdım aslında eminken.
Ne var ki, gün gibi açıktı. Bazı şeyleri anlatamazsın; ama bilirsin. Bazı şeylere anlam veremezsin, ama görülür. Bazı şeyler senin için zorken, başkaları kolaylıkla yaşar. Herkes hayatta başka bir şey arar. Bu da öyle bir anı oldu. Benzerlerinden farksız bir hikâye.
Bana da, tenime değerken acısını hissetmediğim ama ardından günlerce iyileştirmeye çalıştığım bir sigara yanığı kaldı.
