Susmam, eğildiğimden değil.
Susmam, anlamaya çalıştığımdan seni.
Benle ilgiliyse, onu;
senin düşüncen olduğu için de, seni
anlamak istediğimden.
Hatalarımız var elbet; senin de, benim de.
Daha da çok, kusurlarımız var.
Kimisi yıllardır yüzümüze yerleşmiş güneş lekesi gibi; kimisi parmağımızı delip geçen bir sıyrık sadece.
Korkularımız var; belki senin az benim çok. Belki de tam tersi.
Daha ilk tanıştığımızda bana şefkatle sarılmanı sağlayan deniz korkum gibi.
Senle ben karşılaşmadan da vardı hatalarımız,
Kusurlarımız da biz’den önce, korkularımız da.
Bunlarla da sevdim ben bizi.
Bazısına sustum,
Bazısında iç geçirdim sadece.
Benim yaptıklarımı beğenmediğinde; tamam da peki sen ne yaptın, diyemedim mesela.
Yakıştıramadım.
Bu, senin kararın, senin değer yargın,
Bu da benim.
Farklı olabiliriz, dedim.
Ayrıştırmayalım, değiştirmeye bu kadar hevesli olmayalım istedim.
Bazı şeyleri çekiştirip buruşturmayalım, dedim.
Oldum olası, beni olduğum gibi sevecek birini özledim.
Sustum bazen, dinlediğimden.
Sözleri içime yerleştirip beynimin girdaplarında gezindiğimden.
Anlamaya çalıştım seni, aynı zamanda da hatalarımı azaltmaya,
kusurlarımı törpülemeye ve korkularımdan arınmaya çalıştım.
Senin için küçük;
benim içinse büyük adımlardı.
Vazgeçmiş değildim;
yorulmuş ya da usanmış da değildim aslında.
Kendimce kararlıydım bu adımları atmaya.
Sen yavaş buldun belki,
belki de geç;
ama benim için önemliydi.
Bu satırlar gibi.
Susmam, dinlediğimden...,
