32.gün

Bu yaşa geldim hâlâ bazı durumları ve insanları anlamakta zorlanıyorum… Belki de hiç düşünmemem gerek; ama insan olmak böyle bir şey değil mi? Düşünmem bundan yani.

Değil mi?

Her şeyin başında samimi olmayan adama dayanamıyorum, elimde değil. Hiç toleransım yok böylesine. Bir insan her şey olabilir. Ayyaş olabilir, düzenbaz olabilir, çapkın olabilir, tembel olabilir; olduğu gibiyse eğer hiç lafım yok. Ama bir adam sis perdeleri ardında gezinen oynak bir tenekeyse, onu hiçbir şey adam edemez. İflah edilmez bir yanardöner kadar tehlikelisi yoktur bence.

Bazı insanlardan hazzetmezsin ve nedenini bilemezsin ya; sonra o insan bir şey der ya da yapar ve “ahaaa işte bundan” dersin. Bu da o özelliklerden biri işte. Etrafında böyle biri varken nereden yumruk yiyeceğin belli olmaz. İşte ben de bu korkudan mıdır bilmem, bir kere samimiyetsizlik görmeyeyim buz gibi soğuyorum.

Bir de seni sürekli eleştiren ve içini donduran tipler var. Bu insanlar etrafındaysa ya yoklarmış gibi davranmak lazım ya da suratlarının ortasına yapıştırmak. İkinci seçeneği her zaman uygulayamayacağına göre en iyisi onlar yokmuş gibi yaşamak – nefes alabilmek için.

Peki, boşboğazlara ne demeli… Hiçbir işten anlamayıp ahkâm kesenler…  Ya kendini bilmezlerle çalışmak… İş hayatıyla imtihanın en zoru bunlar değil mi… Zevzekler ve boşboğazlar dünyasında olduğunu kabul et.

Ben kendi çöplüğümde homurdanıp dururken biri bu dünyadan göçtü. Akşam mesai sonrası, trafiğin anca anca hafiflemeye başladığı bir saatte, bir can gitti. Her gün televizyonda görüp sesini duyduğum bir haberci. Birand’ı kaybettik.

Ne diyebilirsin ki.

Ne diyebilirim ki.

Kaldım öyle.

Boş boş kalakaldım, damarlarımdaki kan bile dondu kaldı.

Tüm öfkeler, günlük stresler, düşünceler, kararsızlıklar, kızgınlıklar, hepsi boş.

Susmak istiyor insan. Ben de sustum. Tüm seslerim sus verdi.

Zaman aldı onu ya da kader.

Hayat apansız, belirsiz ve herkes için her zaman çok kısa, diye yazdım.

Noktayı koydum, gerisi gelmedi.